Ludzie coraz częściej jadą w nieznane. Szukają pracy, domu, szkoły. Zmieniają dotychczasowe lokum na inne, czasem miejsce z marzeń. Innym razem miejsce z konieczności. Bywa, że nikt nie wygania, jednak mimo wszystko gdzieś pędzą, byle przed siebie. Porzucają dom rodzinny, gdzie się urodzili, dobytek i nieruchomości. Próżno dociekać, czemu. Kiedy ich spytasz, sami nie wiedzą. Przyszła pora, więc jadą. Są też tacy, którzy uciekają. Skończyło się wszystko co dobre, trzeba im w drogę. Nic i nikt ich nie zatrzyma. Znajdą nowy dom? Może. Jeśli nie, pojadą dalej. Jak nomadzi. Jest coś w naturze podróżnika, coś prastarego jak omszały kamień. Czy im z tym dobrze? Próbować zapytać? Zawiłości ludzkiej natury, pokręcone jak labirynt. Można zostać tam na całe życie, ginąc w korytarzach, skręcających to w lewo to w prawo. Dobrze, że można ciągle na wprost, nie zatrzymując się przewędrować całe życie, każdy dzień i każdą noc, ciągle do przodu. Trzeba mieć odrobinę zrozumienia dla wędrowców i choć raz do roku dodatkowe miejsce przy stole.
